Toskania, Via Francigena

Via Francigena - jedna z trzech najważniejszych, pielgrzymkowych dróg Europy.

Przejdź do oferty

W starożytności Rzymianie, rozbudowując swoje imperium, potrzebowali dróg, aby móc przemieszczać się nawet w najbardziej oddalone, podległe mu obszary.

Wraz ze wzrostem potęgi rzymskiej, wzrastała ilość dróg.

Rzymianie umacniali istniejące już trakty i wyznaczali nowe. Łącznie zbudowali sieć dróg, liczącą kilkadziesiąt tysięcy kilometrów.

Wśród rzymskich traktów była również droga z Rzymu, przez Dolinę Aosty i Alpy do Doliny Rodanu i dalej na północ.

Po upadku Cesarstwa Rzymskiego część z nich popadła w ruinę lub zostały zapomniane.

W średniowieczu wielu ludzi wędrujących do grobu św. Piotra, wybierało stare, rzymskie trakty.

Via Francigena, czyli "Droga Franków".

Taką nazwę nadali temu szlakowi w średniowieczu mieszkańcy Italii.

"Frankami" nazywano wówczas ludzi zza Alp, lub inaczej tych, którzy mieszkali po północnej stronie Alp.

Nazwa po raz pierwszy pojawia się po raz pierwszy jako "Droga Lombardzka" lub "Droga Frankijska" w Itinerarium św. Wilibalda – anglosaskiego mnicha i biskupa Eichstadt, w 725 roku (sjp: itinerarium: w średniowieczu przewodnik dla podróżnych lub opis podróży z praktycznymi wskazówkami).

Nazwa ta występuje po raz kolejny w dokumencie z opactwa San Salvatore w południowej Toskanii, w 876 roku.

Pierwszy, dokładniejszy opis drogi pochodzi z 990 r. Był to rok, w którym Arcybiskup Canterbury Sigeric udał się do Rzymu. Podróżował tą właśnie drogą. Gdy wracał, zapisał w manuskrypcie nazwy 79 miejsc, w których się zatrzymał ( z Rzymu aż do Cieśniny Kaletańskiej). Podróż Sigerika trwała ok. 3 miesięcy.

Ten właśnie dokument posłużył jako główne źródło odtworzenia dawnej Via Francigena i takiego opisania drogi, aby mogła ona służyć współczesnym pielgrzymom.

W wiekach średnich Via Francigena podążano z zza Alp do Rzymu. Ludzie wędrowali nią w różnych celach, również handlowych. My podkreślamy jej pielgrzymkowe znaczenie, gdyż, pośród wędrowców,, byli pielgrzymi, udający się do grobu św. Piotra lub do portów Italii, aby odpłynąć do Ziemi Świętej.

Znaczącym dla pielgrzymek do Rzymu był rok 1300 – pierwszy „Rok Święty” czyli rok szczególnej łaski, ogłoszony przez papieża Bonifacego VIII. Wtedy to wzmógł się ruch na Via Francigena i znaczenie tego szlaku dla wiernych.

Pielgrzymi, udający się do Rzymu z najdalszych miejsc, musieli pokonać wiele setek kilometrów (obecnie oblicza się, że długość Via Francigena wynosi ok. 1600 km.).

Najwyżej położonym punktem na drodze (wymienionym również przez Arcybiskupa Sigerika) jest Wielka Przełęcz św. Barnarda ( 2469 m n.p.m.) w Alpach, pomiędzy doliną Rodanu (dzisiejsza Szwajcaria) a doliną Aosty (dzisiejsze Włochy). Przejście przez ta przełęcz, aby było bezpieczne, wymagało zatrudnienia miejscowego przewodnika.

Największy ruch pielgrzymów na Via Francigena utrzymywał się w Średniowieczu. Wówczas na szlaku powstawały liczne hospicja – miejsca pomocy i odpoczynku dla pielgrzymów. Z tego okresu pochodzi też wiele małych, romańskich kościołów, w których pielgrzymi modlili się i odpoczywali. Z czasem, w miarę rozwoju nowych, wygodniejszych dróg, rozwoju komunikacji, budowy kolei itp. ruch ten zmniejszał się, a stary, pielgrzymkowy trakt odchodził w zapomnienie.

W II poł. XX wieku postanowiono odtworzyć Via Francigena. W 1997 roku powstało stowarzyszenie Association Internationale Via Francigena, którego celem jest upowszechnianie Via Francigena i opieka nad pielgrzymami. Od 2004 roku Via Francigena wpisana jest do rejestru Europejskich Dróg Kulturowych. Umożliwia to pozyskiwanie środków z funduszy Unii Europejskiej na jej propagowanie i uprzystępnianie.

Podczas naszej wędrówki po Południowej Toskanii zwiedzimy miejsca, przez które przebiega Via Francigena lub które są z nią związane. Wśród nich będą: Monteriggioni, Siena, San Quirico d'Orcia, Bagno Vignoni, Montalcino i opactwo Sant' Antimo, Monte Amiata i opactwo San Salvatore.

Przeczytaj więcej

*Tekst jest własnością biura Apter, objęty jest prawami autorskimi i nie wolno go powielać